Jellyfish die je d'r bent!

Als je les krijgt in het Engels en je woont in Nederland krijg je al gauw een vreemd soort mengvorm van de twee talen door elkaar. Halverwege een Nederlandse zin een Engels woord gebruiken omdat je niet op het Nederlandse woord kan komen, of geen flauw idee hebben hoe iets in het Nederlands heet, is iets wat best vaak ehh, happens. Niet dat ik me er heel veel zorgen over maak, ik vraag me alleen af welke taal nu het beste is. Engels klinkt soms een stuk cooler dan het Nederlands. Of je nou zegt: ‘spreekbeurt’ of ‘oral report’, ‘bedankt’ of ‘thanks’, of ehh, ‘De Nederlanden’ of ‘The Netherlands’. Sorry hoor, maar het klinkt gewoon een stuk vlotter.
Daarom een klein onderzoek, welke taal heeft nou het meeste pluspunten?

Allereerst heb je geen gedoe of je nou ‘u’ of  ‘je’ moet zeggen, wat soms in het Nederlands nog een hele afweging kan zijn, en waar je mensen -onbedoeld- mee kan beledigen. Hetzij dat je ze te oud inschat door ‘u’ te zeggen, of dat ze jou juist verschrikkelijk onbeleefd vinden door je “ge-je en ‘ge-jou”. Maar ja, in het Engels kan het ‘miss.’ en ‘mrs.’ ook een big deal zijn. Oh, en het ‘ma’m’. Als je Nederlander bent blijft dat gewoon lijken op ‘mam’, iets wat je enkel tegen je moeder zegt.

Next, de cijfers. Cijfers worden in het Engels logischer uitgeproken dan in het Nederlands.
Want, zinnen lezen doe je van links naar rechts. Maar cijfers, nope.
36 lees je in het Nederlands als zessendertig.
Maar in het Engels doen ze het op dezelfde manier als zinnen lezen. 36 wordt dan thirty-six.
Logisch. Daar scoort Engels dan wel weer punten mee.

Wat wel weer een vervelend iets is, is dat Engels zo ver-schrik-ke-lijk veel onuitgesproken letters heeft. Echt belachelijk. Woorden zoals: lamb, dumb, doubt. Als je de 'b' niet zegt, waarom schrijf je 'em dan op?! Nederlands heeft natuurlijk ook wel een paar van die 'stomme letters' zoals we die
noemen. Maar, toch, die zijn niet zo cruciaal als in het Engels. Als je de 't' in 'postzegel' toch
uitspreekt, kijkt niemand vreemd op. En oké, woorden die op -lijk eindigen zeggen we -luk, maar
anders klinkt het toch ook allemaal zo griezelig. En eigenlijk lijken dergelijke aanpassingen mij redelijk behoorlijk.

En verder, ja. Jellyfish klinkt een stuk meer betoverend dan kwal. In het Nederlands wordt iemand weleens uitgemaakt voor kwal, maar in het Engels heb ik dat nog nooit meegemaakt...

Het valt natuurlijk te betwisten of het echt een fish is, en of hij echt gemaakt is van jelly, maar dan nog.

Maar wat dacht je van incandescent light bulb? Dat zijn gewoon 3 woorden waar wij er eentje voor hebben: gloeilamp. Ook niet heel efficient dus. Of symboliseert dat dan weer het inefficiente energieverbruik van een gloeilamp?

Een woord dat ik laatst hoorde in een British kookprogramma: cloudy applejuice. Daar wordt je dan wel weer vrolijk van! Een stuk beter dan troebel appelsap, en bewolkte appelsap klinkt ook niet helemaal lekker.

Oke, de laatste dan.  Lavendel, dat gewoon precies goed. Wegdromerig, slaperig, vloeiend, lieflijk.
Maar in het Engels doen ze er dan een r achter, lavender. Echt afgrijslijk.
Dat is dat hele zachte van het woord toch weg?



Dus ja, na dit hele verhaal te hebben gelezen weet je nog niks.
Er valt voor beide talen wel wat te zeggen. Het ligt maar net aan welk woord, welke regel, welke logica. Misschien is het so crazy nog niet, het gewoon een beetje door elkaar hutselen en van beide languages de goeie dingen te nemen...;)