Talietje en het Verhaal van de Geadopteerde Cactus

Het begon allemaal op het eind van een onschuldige wandeling.
Toen Talitha langs een groot kantoorgebouw liep lag daar, op de grond, een cactus, helemaal alleen. Moederziel alleen.
Talitha twijfelde geen moment en haalde de plastic zak die ze mee had tevoorschijn.
Daar deed ze hem in, om vervolgens door te lopen, alsof er niets gebeurd was.

Thuisgekomen werd hij door iedereen bewonderd, vanuit zijn kleine hoekje in de witte tas.
Hij werd er haast verlegen van, en Talitha's huisgenoten werden er nog eens bij bepaald dat Talitha ècht gek was. Iets waarvan ze altijd al een vermoeden hadden.

((En bij het lezen hiervan, zal dat nog eens extra benadrukt worden. ))

Goed waar was ik? Ah. Een paar dagen later vond Talitha in haar drukke bestaan tijd om de cactus een nieuwe stek te geven. Er waren nog twee andere cactussen, die al veel langer bij Talitha woonde,  en die kregen ook een nieuwe pot. Terwijl Talitha druk in de weer was met bloempotjes en potgrondjes begonnen de twee te klagen.

"Sjonge, jonge, die dikke, met die rare kuif! Hij is er nog maar net en hij is gewoon als eerste aan de beurt!" zei de ene stekelig. "Ja nou, wat je zegt!" reageerde de ander, prikkelbaar. "Ik smeek al weken om een druppeltje water, en moet je kijken wat ze nou doet; ze stopt gewoon die hele cactus onder de kraan!"  Dat was inderdaad waar. Terwijl ze bedacht wat een vreemd gevoel het moest zijn voor een cactus om onder de kraan gehouden te worden, spoelde ze hem zorgvuldig af. Het had ook wel zijn reden;  haar moeder had namelijk gezegd dat er wel een hond overheen had kunnen plassen. Maar dat wisten de mopperende cactussen niet.
En da's maar goed ook, want anders zouden ze nooit vrienden met hem willen worden.

Toen ze een mooi potje voor hem had uitgezocht, en hem toegestopt had onder een bruin laagje grond, begon ze foto's van hem te maken.
Dat gaf de andere twee cactussen toch wel een steek van binnen.
"Oke, oke," fluisterde Talitha, "dan mogen jullie ook op de foto." "Maar", voegde ze er streng aan toe, "dan moeten jullie niet meer zo mopperen!" Zo kwamen de drie cactussen gezellig op de foto.

Ze raakte ze met z'n drieën aan de praat, en dat zorgde er voor dat ze wat meer respect voor kuifcactus kregen.

En zo kwam het toch nog goed; Geadopteerde Cactus had een nieuw huis, en de ander Twee Cactussen hadden een nieuwe vriend. Het enige wat niet zo volmaakt was, waren de nagels van Talitha.

Maar dat maakte haar niet uit, want ze zei: "ach, vieze nagels hebben ook een kleurtje!"